Geschiedenis
De herkomst van het woord montrouant voert ons terug naar de Gallo-Romeinse tijd. De naam Mons Rotundus werd toen gebruikt voor het heuveltje naast de huidige locatie van het kasteel, waarop nu nog steeds het kapelletje (begin 19e eeuw) te bewonderen valt. Mons Rotundus betekent ronde berg en de heuvel, die beplant is met wijnstokken en het kasteel beschut tegen de koude noordenwind, is inderdaad volkomen cirkelvormig. Verfransing van de naam leidde eerst tot Montronant en tenslotte tot Montrouant, ook wel geschreven als Montrouan.
De plek is zeer oud. Tijdens het bewerken van een akker dichtbij het kasteel zijn een pijlpunt en enkele bewerkte stukken vuursteen gevonden. Op diezelfde akker zijn ook fragmenten van dakpannen en aardewerk uit de Romeinse tijd ontdekt. De vele overige keramiekscherven die opgegraven werden tijdens de aanplant van de wijngaarden rond het kapelletje zijn door het archeologisch museum van Dijon gedateerd rond de 10e en 11e eeuw. Bovenop de heuvel stond destijds een houten toren van een of twee verdiepingen, omringd door rechtopstaande houten palen: een van de eerste versterkte burchten!
De eerste ons bekende kasteelheer was Guyot-Grandjean, die het kasteel verwierf in 1396. Het geslacht Grandjean woonde lange tijd in Montrouant maar werd in de 17e eeuw, als gevolg van bondgenootschappen en nalatenschappen, opgevolgd door het geslacht Chevalier. De Chevaliers zwaaiden de scepter op Montrouant tot 1829.
De familie Perrin de Daron et de Cypierre volgde de Chevaliers op en liet tussen 1840 en 1850 het kasteel bouwen zoals wij het tegenwoordig kennen. Hun wapenschild siert de toegangspoort van de hoofdingang.
De oude muren die nu onder de grond verborgen liggen, de oude funderingen die nog zichtbaar zijn in de grotten en de kadastrale plannen uit de Napoleontische tijd zijn de getuigen van de verschillende aanpassingen en reconstructies die het kasteel heeft ondergaan. Het centrale deel van het bouwwerk en de zuidvleugel zijn gebouwd op de plaats waar in de 17e eeuw het kasteel stond. De bouw van de noordvleugel, die ongetwijfeld tot doel had het kasteel tot een symmetrisch geheel te maken, heeft nooit plaatsgevonden. De redenen daarvoor zijn onbekend maar de overgebleven vleugel uit de 17e eeuw geeft ons een goed beeld van de bouwstijl uit die periode.
Aan het eind van de 19e eeuw omvatte het landgoed Montrouant nog enkele honderden hectaren en 7 of 8 boerderijen. Tijdens de vorige eeuw hebben meerdere landeigenaren zich van het landgoed losgemaakt. Enkelen, zoals Dhr. Sermaize, hebben hun grondgebied uitgebreid en het landgoed in ere hersteld. Anderen hebben het opgedeeld en verkaveld, vaak met speculatieve doeleinden.
Tegenwoordig strekt Montrouant zich uit over 25 hectare.